Δίλημμα για σπουδαστές και γονείς οι ιδιωτικές σχολές στην Ελλάδα.
Δημόσια ή ιδιωτική εκπαίδευση είναι ένα δίλημμα για όσους θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους πέραν της δευτεροβάθμιας βασικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
*χρόνος ανάγνωσης 4'
Αρκετοί γονείς μάλιστα, όσοι τουλάχιστον έχουν την δυνατότητα προτρέπουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικές σχολές, υπό τη λογική του «μάθε τέχνη κι άστηνε» αφού ούτως ή άλλως οικονομικά θα κοστίσει και η δημοσία εκπαίδευση σε μια άλλη πόλη.
Πανελλήνιες και μετά τι;
Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και τον θεσμό των Πανελλαδικών εξετάσεων ως μια μαθητική λοτταρία ή έναν πλειστηριασμό μορίων για το ποιος θα καταφέρει πρώτος να περάσει τον πήχη. Επομένως και μια διαδικασία που δεν σου δίνει το δικαίωμα της επιλογής για το μέλλον. Σίγουρα η δημόσια παιδεία δεν είναι δωρεάν, έχει προβλήματα και ούτε με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς ότι θα έχει εγγυημένο μέλλον.
Έτσι εφόσον δεν μπορεί να το κάνει το δημόσιο οργανωμένο σύστημα, πως θα το καταφέρει ένας ένας επιχειρηματίας σε μεμονωμένες ιδιωτικές σχολές;
Η Μαρία, μια νέα κοπέλα τελείωσε φέτος το Λύκειο και περιγράφει με το δικό της τρόπο, τι θα κάνει από ‘δω και πέρα. «Οι περισσότεροι συμμαθητές μου, είχαν περάσει σε σχολές που δεν τους άρεσαν, ούτε ήταν κοντά στην πόλη μας, αλλά παρόλα αυτά η αντιμετώπισή τους προς τους αποτυχόντες όπως εγώ ήταν απαράδεκτη. Οι φίλες μου, και οι δύο, πέρασαν Πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη, η μία γιατρός και η άλλη χημικός με αποτέλεσμα να συζήσουν και να μην υπάρχει πλέον χώρος στην παρέα τους για μη φοιτητές.
Η φιλοσοφία των γονιών μου, ήταν πάντα να μας δώσουν όσα περισσότερα γινόταν για εμάς. Παρά το οικονομικό έπρεπε όλοι να διαβάσουμε για να περάσουμε τις Πανελλήνιες. Τα αδέλφια μου έμαθαν ξένες γλώσσες, εγώ δεν τα μπορούσα αυτά».
Σχολές αμφιβόλου... ποιότητος και εκπαίδευσης
Πρόσφατα και στην Κρήτη, είδαμε να ανοίγουν σχολές οι οποίες κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι μπορούν να καρποφορήσουν και να καταστήσουν τους εν δυνάμει φοιτητές τους ικανούς για την αγορά εργασίας.
Σε επαγγέλματα μάλιστα, κορεσμένα εδώ και καιρό! Με καθηγητές αμφιβόλου υποβάθρου και απόδοσης οι οποίοι διαθέτουν πτυχία ξένων χωρών που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι καν υπάρχουν στο χάρτη!
Είναι λοιπόν ικανές αυτές οι προοπτικές να εξαγοράσουν τα όνειρα και τις ελπίδες μιας ολόκληρης οικογένειας; Μήπως κάποιοι πλουτίζουν πατώντας στις φιλοδοξίες της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας και στη ματαιότητα του να τελειώσει κάτι το παιδί μου και ότι να ναι;
Την απάντηση μας την δίνει πάλι η Μαρία, που αναφέρει το αποτρεπτικό τέλος της ιστορίας της: «Διάλεξα λοιπόν αισθητική με ένα σωρό πτυχία-σεμινάρια που πήγαιναν πακέτο (περίπου πέντε χιλιάρικα έκαστο- εκτός τα δίδακτρα της αισθητικής).
Πάντα δημιουργόντουσαν νέα σεμινάρια, συνεχώς πλήρωνα. Με πήραν τηλέφωνο απ΄ την σχολή και με ενημέρωσαν πως έτσι, θα μπορούσα να ανοίξω το δικό μου ινστιτούτο.
Τελικά μετά από δύο χρόνια προσπαθειών, ενώ το νέο μου «αναγνωρισμένο» πτυχίο έγραφε «βοηθός εφαρμογών αισθητικής, με καμία απολύτως παραπάνω αξία από το προηγούμενο. Ή μάλλον, με μεγάλη αξία περίπου στα δέκα χιλιάρικα από τους μισθούς μου, τόσων χρόνων που δεν είχα προλάβει να χαρώ».
Σίγουρα υπάρχουν και ιδιωτικές σχολές, που κάνουν μεγάλο έργο και βοηθούν σημαντικά στην αποκατάσταση ενός ανθρώπου με όνειρα. Αλλά πόσες πραγματικά είναι αυτές; Είναι πολλά αυτά που θα πρέπει προσεκτικά να συνυπολογίσουν οι γονείς, προτού σπαταλήσουν χρήματα και χρόνο από τη ζωή του παιδιού τους άσκοπα.
Victor Κουμαντάκης
